Sessiz ve sakin sabahlara büyüttüm yalnızlığın lafazan ve hayırsız çocuğunu…çaresizlik yuvadan düşen bir yavru kuşun karıncalara yem olan müntehasını anlatamadı,sürekli ağlayan bir çocuk vardı gözlerinin kapısında badire bir yağmur gibiydi ellerine…aşk kaldır(a)madı senin düşünün duvarlarını tırnaklarıyla söken zebun bedenini…
Gözlerin söcüklerimin nefesinin kesildiği menattır,arkandan bakarken belki de hep bu yüzden öldüm…evet! gitmek gerideki için bir anlamda hayatı yarım solukla yaşamaktır…gözlerimin yağmurlarından yıkık bir şehri tezyin ediyorum aklımın tualine,acının payidar bir sancısını demirletiyor kalbimin kıyısına tüneyen kan kuşları…kapılarını suratıma çarptıkça aşktan utanmayan belahet bir insan olmalıyım ki yine gidiyorum…ağlıyorum ama,ben bunu hep yapıyorum!…
Gece olunca eşk´imde İstanbul yüklü bir gemi batırır yalnızlığım…yokluk,aklımın batığında kırık bir amfora gibi keşfi bekler…hıçkırığımın kelebekleri içimin en sakil yanında mezarlıklarını çoktan kurmuştur ve öyleki ne vakit adın usumun duvarlarına çarpsa ölüme amade bir çocuk oturur gözlerimin pınarlarına…göğün uçuk mavisi gömleğini ütülediğimden beridir yağmurlu çocukların hemencecik öldürebileceği kadar aciz bir insan oluyorum…zifiri kutularımdan kanımı içen yarasa kanatlı sözcüklerim uçuştu ve her seferinde ölüme ihtibas etmem senin İstanbul´u paslı bir hançer gibi düşeme saplamandan oldu!…
Suskunluk çeşm-i giryanımda çırpındıkça boğulan bir çocuk gibiydi,kedilerim koltuğumun altında hüzünden büyüyen bir aslan kesildi ve artık sensizliğin alameti olmalıydı şeytanın tuttuğu bir imamın sözcüklerimi yıkaması…bir düş düşmeliydi acılarımdan koynuma…mevsimlerin savaşında galip gelen hep zemheri olmamalıydı…bi çocuk sobelemeliydi İstanbul´un gözlerini yanaklarına…sessizlik meytinde doğrulan son vasiyeti kara bir sahife olmalıydı…ağlayınca gözlerine biriken bir ummandı belki mavi…hüzün acıdan yapılma öyle bir sözcüktür ki İstanbul´la bir olsanız kaldıramayacağınız kadar kallavi!…
Ölüm şimalime dişi bir kılkurdu gibi girer,ben içlendikçe kemirir,ben “sen” dedikçe bitirir…eylül,şimdilerde şiirlerle kapıma gelipte ünlemlerimi dilenen bir yaprak dökümü değildir artık…aşkın fesleğen kokan terennümleri şimdilerde koca bir kentin dilinde beyhude bir türkü gibi söylenir…benim sözcüklerimin sonbaharı yok Mevt sevgilinin aklına dökülsün!…benim acılarımın değirmeninden ışıttığım şehirlerim çok!…sevgili git derse sen kal de Mevt!,bir kelebeğin ömrü kadar da olsa kal de!…beni kalın harflerle sevgilinin gamzelerine göm Mevt!…
Artık senden sonra bedenimde muhibb bir benliği büyütmeliyim,gülüşümün ceketini unutmalıyım artık tebessümünün askılığında…vakur bir yalnızlığı İstanbul´un ceplerine bıraktım,harfler İstanbul´u nasıl kuşatır…konuşmamalıyım!…
Ben boğazda topal bir albatrosum
bana İstanbul´suzluğa tüne deme ey yar!…
sesinin öfkesini öpeyim bana sus deme!…
git! dersen,öl! demiş olursun…
bana git deme ey yar!…
kasımotuz ikibinaltı
Yazar : notalone
KALEMİN GÖZYAŞI 
[…] Cvp: Hikayeler ve ykler.. TOPAL ALBATROS Sessiz ve sakin sabahlara byttm yalnzln lafazan ve hayrsz ocuunu…aresizlik yuvadan den bir yavru kuun karncalara yem olan mntehasn anlatamad,srekli alayan bir ocuk vard gzlerinin kapsnda badire bir yamur gibiydi ellerine…ak kaldr(a)mad senin dnn duvarlarn trnaklaryla sken zebun bedenini… Gzlerin scklerimin nefesinin kesildii menattr,arkandan bakarken belki de hep bu yzden ldm…evet! gitmek gerideki iin bir anlamda hayat yarm solukla yaamaktr…gzlerimin yamurlarndan ykk bir ehri tezyin ediyorum aklmn tualine,acnn payidar bir sancsn demirletiyor kalbimin kysna tneyen kan kular…kaplarn suratma arptka aktan utanmayan belahet bir insan olmalym ki yine gidiyorum…alyorum ama,ben bunu hep yapyorum!… Gece olunca ekimde stanbul ykl bir gemi batrr yalnzlm…yokluk,aklmn batnda krk bir amfora gibi kefi bekler…hkrmn kelebekleri iimin en sakil yannda mezarlklarn oktan kurmutur ve yleki ne vakit adn usumun duvarlarna arpsa lme amade bir ocuk oturur gzlerimin pnarlarna…gn uuk mavisi gmleini tlediimden beridir yamurlu ocuklarn hemencecik ldrebilecei kadar aciz bir insan oluyorum…zifiri kutularmdan kanm ien yarasa kanatl szcklerim uutu ve her seferinde lme ihtibas etmem senin stanbulu pasl bir haner gibi deme saplamandan oldu!… Suskunluk em-i giryanmda rpndka boulan bir ocuk gibiydi,kedilerim koltuumun altnda hznden byyen bir aslan kesildi ve artk sensizliin alameti olmalyd eytann tuttuu bir imamn szcklerimi ykamas…bir d dmeliydi aclarmdan koynuma…mevsimlerin savanda galip gelen hep zemheri olmamalyd…bi ocuk sobelemeliydi stanbulun gzlerini yanaklarna…sessizlik meytinde dorulan son vasiyeti kara bir sahife olmalyd…alaynca gzlerine biriken bir ummand belki mavi…hzn acdan yaplma yle bir szcktr ki stanbulla bir olsanz kaldramayacanz kadar kallavi!… lm imalime dii bir klkurdu gibi girer,ben ilendike kemirir,ben “sen” dedike bitirir…eyll,imdilerde iirlerle kapma gelipte nlemlerimi dilenen bir yaprak dkm deildir artk…akn fesleen kokan terennmleri imdilerde koca bir kentin dilinde beyhude bir trk gibi sylenir…benim szcklerimin sonbahar yok Mevt sevgilinin aklna dklsn!…benim aclarmn deirmeninden ttm ehirlerim ok!…sevgili git derse sen kal de Mevt!,bir kelebein mr kadar da olsa kal de!…beni kaln harflerle sevgilinin gamzelerine gm Mevt!… Artk senden sonra bedenimde muhibb bir benlii bytmeliyim,glmn ceketini unutmalym artk tebessmnn asklnda…vakur bir yalnzl stanbulun ceplerine braktm,harfler stanbulu nasl kuatr…konumamalym!… Ben boazda topal bir albatrosum bana stanbulsuzlua tne deme ey yar!… sesinin fkesini peyim bana sus deme!… git! dersen,l! demi olursun… bana git deme ey yar!… […]
Pingback tarafından Hikayeler ve ykler.. - Sayfa 250 - MsXLabs Organization — Aralık 3, 2006 @ 4:56 pm