IzDIRap

Gün sonu;
ışıklar, araba kornaları, renkler, insan sesleri…
silinir yavaş yavaş kapımın arkasında.
yalnızlığım koyulaşır
böyle
ağır ağır,
aheste.
Gün kararmış, gün aydınlanmış…
bana ne!

gün sonu,
canım sesli tekilliğim gider,
kahrolası bu sessiz yalnızlık
oturur ayakuçlarıma.
Ne konuşayım şimdi,
ne anlatayım?
ne anlatsam deli,
ne söylesem bunağım!

oysa,
gün ışısa şimdi
ezan okunsa,
ışıklar yansa tek tek
sonra onlar geri sönüp, araba farları
her biri tan yeri gibi
geçseler penceremden.

ama gün sonu,
ışıklar, araba kornaları, renkler, insan sesleri…
siliniyor yavaş yavaş kapımın arkasında.
ah güzelim,
hey gidi eski dostum,
ah derdimi dinleyen
sesli yalnızlığım.

Akşam^maşkA

Yine bir eylül akşamında  kalbimin tartısına düşmüştün, güruhunla beraber, diğer tarafına bir şey koyamadığım için kefesinin, galip gelmiştin yüreğime…

Sen olmuştum senle dolmuştum tahammülsüzce,yüreğime yeni bir ritim tutturmuş, dudaklarıma ıslık dokundurmuştun, yüzüme de tuhaf bir tebessüm…
 
Bir mutluluktur kovalıyordu  peşimden şu sıralar, bense bir martının kanadına kondurup yüreğimi, denizlere salıyordum, gözden kayboluncaya dek arkasından bakıyordum, gittiğinden emin olunca, arasına dönüyordum yetim bıraktığım hayatımın, sanırım mutluluktan kaçıyordum…
 
 Her günbatımında sahile inip tekrar yüreğimi bekliyordum sözleşmişçesine,  her akşam aynı saatte teslim alıyordum onu, sabahında firarisi olup uğruna yüreğimi yolcu ettiğim mutluluğa, akşamları garip bir telaşla,  ürkek ama içten duygularımı da alıp avucuma, koşuyordum yeniden…
 
Ben duygularımın girift uçurumlarında sevmemeliydim seni, nedense bu şehrin gündüzleri benim uçurumlarım oluyordu hep.

Akşamları düştün kalbime, akşamları düşürdün, şimdi bırak akşamları seveyim seni derin ve sessizce…

İRFAN