Sessiz ve sakin sabahlara büyüttüm yalnızlığın lafazan ve hayırsız çocuÄŸunu…çaresizlik yuvadan düşen bir yavru kuÅŸun karıncalara yem olan müntehasını anlatamadı,sürekli aÄŸlayan bir çocuk vardı gözlerinin kapısında badire bir yaÄŸmur gibiydi ellerine…aÅŸk kaldır(a)madı senin düşünün duvarlarını tırnaklarıyla söken zebun bedenini…
Gözlerin söcüklerimin nefesinin kesildiÄŸi menattır,arkandan bakarken belki de hep bu yüzden öldüm…evet! gitmek gerideki için bir anlamda hayatı yarım solukla yaÅŸamaktır…gözlerimin yaÄŸmurlarından yıkık bir ÅŸehri tezyin ediyorum aklımın tualine,acının payidar bir sancısını demirletiyor kalbimin kıyısına tüneyen kan kuÅŸları…kapılarını suratıma çarptıkça aÅŸktan utanmayan belahet bir insan olmalıyım ki yine gidiyorum…aÄŸlıyorum ama,ben bunu hep yapıyorum!…
Gece olunca eÅŸk´imde Ä°stanbul yüklü bir gemi batırır yalnızlığım…yokluk,aklımın batığında kırık bir amfora gibi keÅŸfi bekler…hıçkırığımın kelebekleri içimin en sakil yanında mezarlıklarını çoktan kurmuÅŸtur ve öyleki ne vakit adın usumun duvarlarına çarpsa ölüme amade bir çocuk oturur gözlerimin pınarlarına…göğün uçuk mavisi gömleÄŸini ütülediÄŸimden beridir yaÄŸmurlu çocukların hemencecik öldürebileceÄŸi kadar aciz bir insan oluyorum…zifiri kutularımdan kanımı içen yarasa kanatlı sözcüklerim uçuÅŸtu ve her seferinde ölüme ihtibas etmem senin Ä°stanbul´u paslı bir hançer gibi düşeme saplamandan oldu!…
Suskunluk çeÅŸm-i giryanımda çırpındıkça boÄŸulan bir çocuk gibiydi,kedilerim koltuÄŸumun altında hüzünden büyüyen bir aslan kesildi ve artık sensizliÄŸin alameti olmalıydı ÅŸeytanın tuttuÄŸu bir imamın sözcüklerimi yıkaması…bir düş düşmeliydi acılarımdan koynuma…mevsimlerin savaşında galip gelen hep zemheri olmamalıydı…bi çocuk sobelemeliydi Ä°stanbul´un gözlerini yanaklarına…sessizlik meytinde doÄŸrulan son vasiyeti kara bir sahife olmalıydı…aÄŸlayınca gözlerine biriken bir ummandı belki mavi…hüzün acıdan yapılma öyle bir sözcüktür ki Ä°stanbul´la bir olsanız kaldıramayacağınız kadar kallavi!…
Ölüm ÅŸimalime diÅŸi bir kılkurdu gibi girer,ben içlendikçe kemirir,ben “sen” dedikçe bitirir…eylül,ÅŸimdilerde ÅŸiirlerle kapıma gelipte ünlemlerimi dilenen bir yaprak dökümü deÄŸildir artık…aÅŸkın fesleÄŸen kokan terennümleri ÅŸimdilerde koca bir kentin dilinde beyhude bir türkü gibi söylenir…benim sözcüklerimin sonbaharı yok Mevt sevgilinin aklına dökülsün!…benim acılarımın deÄŸirmeninden ışıttığım ÅŸehirlerim çok!…sevgili git derse sen kal de Mevt!,bir kelebeÄŸin ömrü kadar da olsa kal de!…beni kalın harflerle sevgilinin gamzelerine göm Mevt!…
Artık senden sonra bedenimde muhibb bir benliÄŸi büyütmeliyim,gülüşümün ceketini unutmalıyım artık tebessümünün askılığında…vakur bir yalnızlığı Ä°stanbul´un ceplerine bıraktım,harfler Ä°stanbul´u nasıl kuÅŸatır…konuÅŸmamalıyım!…
Ben boÄŸazda topal bir albatrosum
bana Ä°stanbul´suzluÄŸa tüne deme ey yar!…
sesinin öfkesini öpeyim bana sus deme!…
git! dersen,öl! demiÅŸ olursun…
bana git deme ey yar!…
kasımotuz ikibinaltı
                       Â
Yazar : notalone
KALEMİN GÖZYAŞI 
[…] Cvp: Hikayeler ve Öyküler.. TOPAL ALBATROS Sessiz ve sakin sabahlara büyüttüm yalnýzlýðýn lafazan ve hayýrsýz çocuðunu…çaresizlik yuvadan düþen bir yavru kuþun karýncalara yem olan müntehasýný anlatamadý,sürekli aðlayan bir çocuk vardý gözlerinin kapýsýnda badire bir yaðmur gibiydi ellerine…aþk kaldýr(a)madý senin düþünün duvarlarýný týrnaklarýyla söken zebun bedenini… Gözlerin söcüklerimin nefesinin kesildiði menattýr,arkandan bakarken belki de hep bu yüzden öldüm…evet! gitmek gerideki için bir anlamda hayatý yarým solukla yaþamaktýr…gözlerimin yaðmurlarýndan yýkýk bir þehri tezyin ediyorum aklýmýn tualine,acýnýn payidar bir sancýsýný demirletiyor kalbimin kýyýsýna tüneyen kan kuþlarý…kapýlarýný suratýma çarptýkça aþktan utanmayan belahet bir insan olmalýyým ki yine gidiyorum…aðlýyorum ama,ben bunu hep yapýyorum!… Gece olunca eþk´imde Ýstanbul yüklü bir gemi batýrýr yalnýzlýðým…yokluk,aklýmýn batýðýnda kýrýk bir amfora gibi keþfi bekler…hýçkýrýðýmýn kelebekleri içimin en sakil yanýnda mezarlýklarýný çoktan kurmuþtur ve öyleki ne vakit adýn usumun duvarlarýna çarpsa ölüme amade bir çocuk oturur gözlerimin pýnarlarýna…göðün uçuk mavisi gömleðini ütülediðimden beridir yaðmurlu çocuklarýn hemencecik öldürebileceði kadar aciz bir insan oluyorum…zifiri kutularýmdan kanýmý içen yarasa kanatlý sözcüklerim uçuþtu ve her seferinde ölüme ihtibas etmem senin Ýstanbul´u paslý bir hançer gibi düþeme saplamandan oldu!… Suskunluk çeþm-i giryanýmda çýrpýndýkça boðulan bir çocuk gibiydi,kedilerim koltuðumun altýnda hüzünden büyüyen bir aslan kesildi ve artýk sensizliðin alameti olmalýydý þeytanýn tuttuðu bir imamýn sözcüklerimi yýkamasý…bir düþ düþmeliydi acýlarýmdan koynuma…mevsimlerin savaþýnda galip gelen hep zemheri olmamalýydý…bi çocuk sobelemeliydi Ýstanbul´un gözlerini yanaklarýna…sessizlik meytinde doðrulan son vasiyeti kara bir sahife olmalýydý…aðlayýnca gözlerine biriken bir ummandý belki mavi…hüzün acýdan yapýlma öyle bir sözcüktür ki Ýstanbul´la bir olsanýz kaldýramayacaðýnýz kadar kallavi!… Ölüm þimalime diþi bir kýlkurdu gibi girer,ben içlendikçe kemirir,ben “sen” dedikçe bitirir…eylül,þimdilerde þiirlerle kapýma gelipte ünlemlerimi dilenen bir yaprak dökümü deðildir artýk…aþkýn fesleðen kokan terennümleri þimdilerde koca bir kentin dilinde beyhude bir türkü gibi söylenir…benim sözcüklerimin sonbaharý yok Mevt sevgilinin aklýna dökülsün!…benim acýlarýmýn deðirmeninden ýþýttýðým þehirlerim çok!…sevgili git derse sen kal de Mevt!,bir kelebeðin ömrü kadar da olsa kal de!…beni kalýn harflerle sevgilinin gamzelerine göm Mevt!… Artýk senden sonra bedenimde muhibb bir benliði büyütmeliyim,gülüþümün ceketini unutmalýyým artýk tebessümünün askýlýðýnda…vakur bir yalnýzlýðý Ýstanbul´un ceplerine býraktým,harfler Ýstanbul´u nasýl kuþatýr…konuþmamalýyým!… Ben boðazda topal bir albatrosum bana Ýstanbul´suzluða tüne deme ey yar!… sesinin öfkesini öpeyim bana sus deme!… git! dersen,öl! demiþ olursun… bana git deme ey yar!… […]
Pingback tarafından Hikayeler ve Öyküler.. - Sayfa 250 - MsXLabs Organization — Aralık 3, 2006 @ 4:56 pm