KALEMİN GÖZYAŞI

Aralık 1, 2006

FÄ°RUZE – ZAMANSIZ, FERMANSIZ SON ÅžÄ°Ä°R

Filed under: ÅŸiir — iedebiyat @ 9:19 am

Vedâ ediyorum bu akşam beyâz kâğıtlara
başucumda bir okka siyâh mürekkeb
beraberinde kesik uçlu dividim
satırlarımın arasına son defâ
âlfâbemden kadîm bir harfi daha düşürüyorum
üşüyen ve boynu bükük ‘mim’in
çiğ kokusunu alıyor musun şimdi?
basit yanılgılardan kaçarken
kader diye alnıma yazıldı en hazin yenilgiler
sana uzanan bütün yollarıma mayın döşediler
beyâz güvercinlerimi vurdular, yetmedi
‘sen’ akan ırmaklarımı kuruttular, bitmedi
beni, seni terk etmeye
şiir yazmamaya adına bir daha
yeminler ettirdiler bana ey yâr!
İsimsiz bir vedâ bıraktılar bana
kısa olsun istediler, direndim
senin adın geçince mısrâlarımda
bir daha zikretme dediler, bilendim
bana çok gördüler seni be yâr,
senden değil kendimden kaçıp gittim inzivâya
hangi kanyona baksam
ikimize âit bir şeyler bulurum; yetim, yaralı, yarım.
sen cennetinde kal olur mu?
yasak meyvayı yemeni istemiyorum
bana ölümsüz bir bakış bıraksan yeter!

Bir melek indirirmiş yer yüzüne
her yaÄŸmur tanesini
senin sıran ne zamân biliyor musun
kıyâmet ne zamân, ölümüm ne zamân?
seni sordum balıklara, Yûnus (a.s) benim diye
mavi denizin ben deÄŸil miydim oysa!
Îsa (a.s) oldum yine, semâda bulmak için seni
yedi kat göğe ve içindekilere ve yıldızlara seni sordum
tanıyamadım ama, seni sana sordum
sadece ‘ben de görmedim’ buyurdun
‘benim göğüm sensin dememişmiydin’ oysa!

Son bir defâ daha düşüyorsun müzmin satırlarıma
bir kaç kelâm da sen söylesene, birkaç teselli
ben bestelenmemiş bir türkü mü olup gittim!
yazdığım şiirlere hiç sığdıramadım seni,
hayallerine sürgün edildim
nemrûdun ateşine düşünce kelimelerim
şâirler odun taşır oldu yangınıma
ama ben, senin yangınında üşüyorum
rahmet oluyor dudaklarıma taştan bir gül, yetmiyor.
sonra, bir ‘kün’ emrinde
‘berden ve selâmen’ yetişiyor imdâdıma
ve neye dokunsam güller açıyor be yâr!

Gidişimin ayak sesini duâların uğurluyor
çığlıklarım savruluyor mekânsız saraylarda
bir gözün güneş, diğer gözün ay olsa da
benim güneşimi de al yanına
ben, senin ellerinden düşüyorum toprağa
ne zamân geçirsen adımı aklından
gözlerinin boşluğuna düşen yağmur olup gelirim.
senden şimdi çok uzaklardayım belki
ama bil ki
bir daha olamayacağım bu dünyâda!
eğer bir gün gelip oturunca hasretim yüreğine
gök yüzüne bakman yeterli
sonra göğe yükselip bulamazsan izimi
kör bir akrepten al son haberimi!

Başını taşlara vurmayı sen öğretmedin mi suya
şimdi hangi cana süngü olup batar kirpiklerin
hangi şehrin mahyası olup sonra söner gözlerin?
kendine gece uykusunu harâm kılmışsın diyorlar
bu uykusuzluğun kimden arta kalan be yâr,
isyân tanımayan bakışların var ya
bana fermânsız dermân bırakman yeter bu uğurda
güller açınca rûhumda; kırmızı, beyâz, pembe
açınca güller ister gündüz olsun, ister gece
güllerden daha çok sen yakışırsın rûhuma Firûze!

Zafer ÅžIK / KONYA

2 Yorum »

  1. […] Cvp: Þiir Nehri 2 FÝRUZE – ZAMANSIZ, FERMANSIZ SON ÞÝÝR Vedâ ediyorum bu akþam beyâz kâðýtlara baþucumda bir okka siyâh mürekkeb beraberinde kesik uçlu dividim satýrlarýmýn arasýna son defâ âlfâbemden kadîm bir harfi daha düþürüyorum üþüyen ve boynu bükük ‘mim’in çið kokusunu alýyor musun þimdi? basit yanýlgýlardan kaçarken kader diye alnýma yazýldý en hazin yenilgiler sana uzanan bütün yollarýma mayýn döþediler beyâz güvercinlerimi vurdular, yetmedi ‘sen’ akan ýrmaklarýmý kuruttular, bitmedi beni, seni terk etmeye þiir yazmamaya adýna bir daha yeminler ettirdiler bana ey yâr! Ýsimsiz bir vedâ býraktýlar bana kýsa olsun istediler, direndim senin adýn geçince mýsrâlarýmda bir daha zikretme dediler, bilendim bana çok gördüler seni be yâr, senden deðil kendimden kaçýp gittim inzivâya hangi kanyona baksam ikimize âit bir þeyler bulurum; yetim, yaralý, yarým. sen cennetinde kal olur mu? yasak meyvayý yemeni istemiyorum bana ölümsüz bir bakýþ býraksan yeter! Bir melek indirirmiþ yer yüzüne her yaðmur tanesini senin sýran ne zamân biliyor musun kýyâmet ne zamân, ölümüm ne zamân? seni sordum balýklara, Yûnus (a.s) benim diye mavi denizin ben deðil miydim oysa! Îsa (a.s) oldum yine, semâda bulmak için seni yedi kat göðe ve içindekilere ve yýldýzlara seni sordum tanýyamadým ama, seni sana sordum sadece ‘ben de görmedim’ buyurdun ‘benim göðüm sensin dememiþmiydin’ oysa! Son bir defâ daha düþüyorsun müzmin satýrlarýma bir kaç kelâm da sen söylesene, birkaç teselli ben bestelenmemiþ bir türkü mü olup gittim! yazdýðým þiirlere hiç sýðdýramadým seni, hayallerine sürgün edildim nemrûdun ateþine düþünce kelimelerim þâirler odun taþýr oldu yangýnýma ama ben, senin yangýnýnda üþüyorum rahmet oluyor dudaklarýma taþtan bir gül, yetmiyor. sonra, bir ‘kün’ emrinde ‘berden ve selâmen’ yetiþiyor imdâdýma ve neye dokunsam güller açýyor be yâr! Gidiþimin ayak sesini duâlarýn uðurluyor çýðlýklarým savruluyor mekânsýz saraylarda bir gözün güneþ, diðer gözün ay olsa da benim güneþimi de al yanýna ben, senin ellerinden düþüyorum topraða ne zamân geçirsen adýmý aklýndan gözlerinin boþluðuna düþen yaðmur olup gelirim. senden þimdi çok uzaklardayým belki ama bil ki bir daha olamayacaðým bu dünyâda! eðer bir gün gelip oturunca hasretim yüreðine gök yüzüne bakman yeterli sonra göðe yükselip bulamazsan izimi kör bir akrepten al son haberimi! Baþýný taþlara vurmayý sen öðretmedin mi suya þimdi hangi cana süngü olup batar kirpiklerin hangi þehrin mahyasý olup sonra söner gözlerin? kendine gece uykusunu harâm kýlmýþsýn diyorlar bu uykusuzluðun kimden arta kalan be yâr, isyân tanýmayan bakýþlarýn var ya bana fermânsýz dermân býrakman yeter bu uðurda güller açýnca rûhumda; kýrmýzý, beyâz, pembe açýnca güller ister gündüz olsun, ister gece güllerden daha çok sen yakýþýrsýn rûhuma Firûze! Zafer ÞIK […]

    Pingback tarafından Þiir Nehri 2 - Sayfa 2 - MsXLabs Organization — Aralık 3, 2006 @ 4:49 pm

  2. […] permalink FÝRUZE – ZAMANSIZ, FERMANSIZ SON ÞÝÝR Vedâ ediyorum bu akþam beyâz kâðýtlara baþucumda bir okka siyâh mürekkeb beraberinde kesik uçlu dividim satýrlarýmýn arasýna son defâ âlfâbemden kadîm bir harfi daha düþürüyorum üþüyen ve boynu bükük ‘mim’in çið kokusunu alýyor musun þimdi? basit yanýlgýlardan kaçarken kader diye alnýma yazýldý en hazin yenilgiler sana uzanan bütün yollarýma mayýn döþediler beyâz güvercinlerimi vurdular, yetmedi ‘sen’ akan ýrmaklarýmý kuruttular, bitmedi beni, seni terk etmeye þiir yazmamaya adýna bir daha yeminler ettirdiler bana ey yâr! Ýsimsiz bir vedâ býraktýlar bana kýsa olsun istediler, direndim senin adýn geçince mýsrâlarýmda bir daha zikretme dediler, bilendim bana çok gördüler seni be yâr, senden deðil kendimden kaçýp gittim inzivâya hangi kanyona baksam ikimize âit bir þeyler bulurum; yetim, yaralý, yarým. sen cennetinde kal olur mu? yasak meyvayý yemeni istemiyorum bana ölümsüz bir bakýþ býraksan yeter! Bir melek indirirmiþ yer yüzüne her yaðmur tanesini senin sýran ne zamân biliyor musun kýyâmet ne zamân, ölümüm ne zamân? seni sordum balýklara, Yûnus (a.s) benim diye mavi denizin ben deðil miydim oysa! Îsa (a.s) oldum yine, semâda bulmak için seni yedi kat göðe ve içindekilere ve yýldýzlara seni sordum tanýyamadým ama, seni sana sordum sadece ‘ben de görmedim’ buyurdun ‘benim göðüm sensin dememiþmiydin’ oysa! Son bir defâ daha düþüyorsun müzmin satýrlarýma bir kaç kelâm da sen söylesene, birkaç teselli ben bestelenmemiþ bir türkü mü olup gittim! yazdýðým þiirlere hiç sýðdýramadým seni, hayallerine sürgün edildim nemrûdun ateþine düþünce kelimelerim þâirler odun taþýr oldu yangýnýma ama ben, senin yangýnýnda üþüyorum rahmet oluyor dudaklarýma taþtan bir gül, yetmiyor. sonra, bir ‘kün’ emrinde ‘berden ve selâmen’ yetiþiyor imdâdýma ve neye dokunsam güller açýyor be yâr! Gidiþimin ayak sesini duâlarýn uðurluyor çýðlýklarým savruluyor mekânsýz saraylarda bir gözün güneþ, diðer gözün ay olsa da benim güneþimi de al yanýna ben, senin ellerinden düþüyorum topraða ne zamân geçirsen adýmý aklýndan gözlerinin boþluðuna düþen yaðmur olup gelirim. senden þimdi çok uzaklardayým belki ama bil ki bir daha olamayacaðým bu dünyâda! eðer bir gün gelip oturunca hasretim yüreðine gök yüzüne bakman yeterli sonra göðe yükselip bulamazsan izimi kör bir akrepten al son haberimi! Baþýný taþlara vurmayý sen öðretmedin mi suya þimdi hangi cana süngü olup batar kirpiklerin hangi þehrin mahyasý olup sonra söner gözlerin? kendine gece uykusunu harâm kýlmýþsýn diyorlar bu uykusuzluðun kimden arta kalan be yâr, isyân tanýmayan bakýþlarýn var ya bana fermânsýz dermân býrakman yeter bu uðurda güller açýnca rûhumda; kýrmýzý, beyâz, pembe açýnca güller ister gündüz olsun, ister gece güllerden daha çok sen yakýþýrsýn rûhuma Firûze! Zafer ÞIK __________________ Sevildiðini Bilmeden Ölesiye Sevme Sonra Sevende Sen Olursun Ölende. . . "korkma zýr deli olsamda zararým kendime.." ewet arkadaþlar aþk ve sevgi bölümüne paylaþýmda bulunun repse rep paraysa para yeterki sende paylaþ… Tiryakiforuma Reklam Vermek Ýçin; "admincorleone@gmail.com" Adresine Mail Atýnýz! […]

    Pingback tarafından Firuze – Zamansiz, Fermansiz Son þiir - TiryakiForum 1 Yasinda!!! — Aralık 27, 2006 @ 10:05 am


RSS feed for comments on this post. TrackBack URI

Yorum bırakın

WordPress.com'da ücretsiz bir web sitesi ya da blog oluşturun.